Ο Άγιος Νικόλαος (Βαρδουνοχώρια)

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο χωριό (http://naoistimani.blogspot.gr)

Οι Μανιάτες τιμούν ιδιαίτερα τον Άγιο Νικόλαο. Η έντονη παρουσία τους στην θάλασσα είτε ως πειρατές είτε ως εμπορευόμενοι είτε ως ναυτικοί τους δημιούργησε την ανάγκη να προσεύχονται στον προστάτη των θαλασσών. Αμέτρητα εκκλησάκια στο όνομα του Αγίου σε όλη την Μάνη ενώ τρεις τουλάχιστον οικισμοί έχουν σήμερα το όνομα του.

Ο μεγαλύτερος ωστόσο οικισμός που φέρει το όνομα του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στον ορεινό όγκο του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 420 μ. περίπου και όχι παραθαλάσσια.

Το χωριό αναφέρεται σε διάφορες πηγές των Οθωμανών, Ενετών, Γάλλων και μετά την απελευθέρωση Ελλήνων. Συγκεκριμένα: στο κώδικα Muazzo το 1695 ως San Nicolo, στην απογραφή Grimani το 1700 ως S. Nicola και σε διάφορα βενετικά τεκμήρια από το 1703 έως το 1705 ως San Nicolo και S. Nicola. Απαντάται ακόμα στο ποίημα του Νικήτα Νηφάκη το 1798

«Το Σελεγούδι το φτωχό, τα Κόκκινα λουρία

ο Άγιος ο Νικόλαος και άλλα δυο χωρία»

Αναφέρεται τέλος στη στατιστική Exped. Scient. το 1829 ως Άγιος Νικόλαος. Οι πηγές αυτές παρουσιάζουν τον οικισμό άλλοτε ως οικισμό της Alta Maina  (επάνω Μάνης) και άλλοτε ως οικισμό των Μπαρδουνοχωρίων. Το σίγουρο είναι πως αποτελούσε πάντα Μανιάτικο οικισμό καθώς όλες οι πηγές μιλούν για αμιγή ελληνικό πληθυσμό με ήθη και έθιμα όπως οι Μανιάτες. Το όνομα του οικισμού πιθανόν να προήλθε όπως στις περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις από το όνομα της εκκλησίας του οικισμού.

Το χωριό από το κάστρο της Βαρδούνιας (https://www.exploring-greece.gr)

Πλησίον του οικισμού σε ρόλο μεθοριακού σταθμού το καλά σωζόμενο κάστρο της Μπαρδούνιας, το οποίο φύλαγε τα σύνορα με τα χωριά της «Δώθε Ρίζας του Ταϋγέτου» όπως λέγονταν τα Μανιάτικα χωριά των Μπαρδουνοχωρίων.

Νεότερες απογραφές

Απογραφές: το 1844 είχε 499 ψυχές, το 1861 είχε 493, το 1879 ως Άγιος Νικόλαος – Φρούριο Βαρδούνιας – Παλαιά Βαρδούνια 601, το 1889 είχε 550, το 1896 είχε 547, το 1907 είχε 524, το 1920 είχε 562, το 1928 είχε 573, το 1940 είχε 598, το 1951 είχε 508, το 1961 είχε 362, το 1971 είχε 282, το 1981 είχε 209 άτομα.

Το «territorio» περιοχή της Βαρδούνιας και έξω Μάνης (Ζαρνάτας) σε Ενετικό κατάλογο του 1700 με χρώμα το χωριό Άγιος Νικόλαος

 

Πηγές

1. Κώστας Κόμης, «Πληθυσμός και οικισμοί της Μάνης, 15^ος – 19^ος αιώνας», εκδόσεις Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιωάννινα 1995
2. Γεράσιμος Καψάλης «Η Βαρδούνια και οι Τουρκοβαρδουνιώτες», Πελοποννησιακά τ. Β’, Αθήνα 1957
3. Breve descrizzione corografica del Pelopomneso o’Morea: Con una gr. Carta
4. http://www.mani.org.gr/horia/maniatika/horia/horia.htm
5. http://www.anatolikimani.gov.gr/sightseeing/settlements/Ag-nikolas.html
6. http://naoistimani.blogspot.gr/p/blog-page_15.html
7. https://www.exploring-greece.gr

 

 

 

Ο Αγωνιστής Του 1821 Σταμάτης Ροζάκης

Η σημαντική οικογένεια Ροζάκη από τον Άγιο Νικόλαο του παλαιού δήμου Μελιτίνης, με προσφορά στους εθνικούς αγώνες και με φόρο αίματος, γνωρίζουμε ότι αντλεί την απώτερη προέλευσή της από το χωριό Νύφι[1]. Κατά την εποχή των Ορλωφικών (1770) η οικογένεια ήδη κατοικούσε στον Άγιο Νικόλαο και με επικεφαλής της τον γέρο – Μπούμπουνα ή Σταμάτη Ρόζο πήρε μέρος τότε στις επαναστατικές, υπό τους Ρώσους, συγκρούσεις της Ανατολικής Λεγεώνας της Σπάρτης (Μάνης) κατά των Τούρκων για την απελευθέρωση της Λακεδαίμονος και της Τρίπολης.

Ο κεντρικός πύργος του κάστρου της Βαρδούνιας το οποίο ο Σ. Ρόζος το 1826 κρατούσε και συντηρούσε με δικά του έξοδα αποτρέποντας την διέλευση και την κατάκτησή του από τον Ιμπραήμ (φωτογραφία Γιάννης Μιχαλακάκος)

Απόγονος του παραπάνω αγωνιστή, που τελικά θυσιάστηκε κατά τα Ορλωφικά πολιορκημένος στο Μοναστήρι της Ζερμπίτσας από τους Τουρκαλβανούς, υπήρξε και ο Σταμάτης Ροζάκης ή Ρόζος, με σημαντική δράση κατά την Επανάσταση του 1821. Γεννημένος κατά το 1785, ήταν κατά την έναρξη της Επανάστασης ήδη μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, αρχηγός της οικογένειας και πρόκριτος της ευρύτερης περιοχής των Μπαρδουνοχωρίων Λακωνίας. Αναφέρεται ότι κατά την άλωση της Τριπολιτσάς παραδόθηκε σε αυτόν ο Βαρδουνιώτης Ρουμπής. Το 1823 έγινε ταξιάρχος και το 1825 χιλίαρχος.

Για την δράση του, υπέβαλε ο ίδιος μετεπαναστατικά την από 1 Οκτωβρίου 1841 αναφορά του προς το Υπουργείο Στρατιωτικών, αναφορά που τμήμα της για πρώτη φορά δημοσιεύουμε ως συντακτική ομάδα στο ιστολόγιο “Μανιάτικα” και η οποία αποτελεί σήμερα ένα μοναδικό ιστορικό τεκμήριο για την προσφορά, τόσο του ίδιου όσο και της οικογένειάς του στον Αγώνα. Ο ίδιος ο Ροζάκης εξιστορεί τη συμμετοχή του : στις μάχες της Τρίπολης το 1821, όπου έπεσαν δύο συγγενείς του όπως αναφέρει, ο Ευστράτιος Μπούμπουνας και ο Μαρίνος Λιούνης, στην απόκρουση του Δράμαλη το επόμενο έτος, στην πολιορκία του Ναυπλίου, στα Μεσσηνιακά Φρούρια κλπ, και τέλος στις θυσίες της οικογένειάς του κατά την επίθεση των Αράβων τον Αύγουστο του 1826 στον Πολυάραβο και στη Δεσφίνα, όπου η μητέρα του Αρχοντού μαζί με άλλους συγγενείς της βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στον πύργο των των Σταθέων[2].

 Σημειωτέον ότι ο θάνατος της Αρχοντούς μέσα στον πύργο των Σταθέων έχει αντιμετωπιστεί μέχρι σήμερα με επιφυλάξεις από ορισμένους ερευνητές, ωστόσο η παρούσα μαρτυρία του ίδιου του γιού της, αποκαθιστά ιστορικά και αίρει αμετάκλητα την οποιαδήποτε έως τώρα επιφύλαξη για τη θυσία της.  

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον αγωνιστή να μας αφηγηθεί σε πρώτο πρόσωπο :

“ Ο υποκλινέστατος πιστός υπήκοος της Υ.Μ. Σταμάτης Ρόζος της Λακεδαίμονος του Δήμου Μελιτίνης προστρέχω εις τους πόδας του Υψ. Θρόνου με χείρας προϊσχομένους και εξ αιτούμαι να ρίψει όμμα ευμενείας εις τα επακόλουθα δίκαια παράπονά μου και επιφέρει δικαίαν απόφασιν.

Μεγαλειότατε είμην της Βας τάξεως των οικογενειών της Λακωνίας αι θυσίαι μου όμως προβαλλόμεναι υπερβαίνουν παντός άλλου και αυτής της Αης τάξεως. Πριν της διαδόσεως της φωνής του Ιερού Αγώνος είμην εν τοις πράγμασιν Μεγαλειότατε, αφ’ ότου δε ήχησεν η σάλπιγξ της ανεξαρτησίας έλαβον τα όπλα εις χείρας επικεφαλής των συγγενών μου συμπολιτών μου (συγκειμένων 120 οικογενειών) και ως επί το πολύ όλων των Βαρδουνοχωρίων έτρεξα υπό τους οπλαρχηγούς Μαυρομιχάλας και Π. Ιατράκον όθεν και όπου η ανάγκη το εκάλεσε απ’ αρχής μέχρι τέλους επικεφαλής πάντοτε υπερ των εκατόν στρατιωτών . Παρευρέθην μεν εις τας της Τριπόλεως μάχας μέχρι της αλώσεως αυτής, όπου έπεσον ενδόξως εις πρώτος μου εξάδελφος Ευστράτιος Μπούμπουνας εις δεύτερος συγγενής μου Μαρίνος Λιούνης και πολλοί άλλοι απλοί στρατιώται, εις την έφοδον της οποίας παρεδόθησαν αρκετοί Τούρκοι εκ των Βαρδουνοχωρίων των οποίων τα όπλα αφιέρωσα υπερ του έθνους, και προς απόδειξιν μοι απέδωκε το τότε επαρχείον της Λακεδαίμονος το από 23 Μαρτίου 1824 ανά χείρας μου χρεωστικόν έγγραφον εκ γροσίων χιλίων αρ. 1000. Εις τας του Άργους επί Δράμαλην εις τας της Ναυπλίας πολιορκίαν, εις τας των Μεσσηνιακών Φρουρίων επί Αράβων κλπ τας οποίας παρατρέχω χάριν βραχυλογίας, επιτέλους δε  εις την τρομεράν εισβολήν των Αράβων εις Πολυάραβον εις την οποίαν είμην πολιορκημένος εις το Φρούριον Βαρδούνιας, έχων υπέρ τους 150 στρατιώτας, τους οποίους διατήρησα με ίδιά μου έξοδα και καταδαπάνησα το πλείστον μέρος της πατρικής μου περιουσίας υπερ των πέντε χιλιάδων δραχμών Αριθ. 5000 και μάρτυρας τούτου επιφέρων όλους τους κατοίκους των Βαρδουνοχωρίων του Δήμου Μελιτίνης, προσέτι δε εις το προπύργιον Πολυαράβου Τζεσφίνα καλούμενον ήσαν πολιορκημένοι η Μητέρα μου Αρχοντού, δύο πρώτοι μου εξάδελφοι Κυριάκος Σταθάκος μετά της συμβίας του, Δημήτριος Πουλάκος, και δύο ανήψια μου Ευστάθιος Σταθάκος μετά της συμβίας του και Γεώργιος Λιακουνάκος, όπου ως προμαχώνες έγιναν θύμα υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος ως έλαβον τον ελεεινότατον θάνατον κατακαιόμενοι ζώντες υπό των Αράβων, πυρπολήσαντες δε το προπύργιον μοι εφθάρη και αρκετήν κινητήν περιουσίαν. Η δε λοιπή οικογένειά μου πολιορκίθη εις Πολυάραβον όπου και επληγώθη ο πρεσβύτερος υιός μου Γεώργιος επί του μηρού, αξιωματικός νυν της Β. Φάλαγγος, κατηνάλωσεν δε ως εκείσε αρκετόν πράγμα, επίσης δε εις την αυτήν εποχήν μοι πυρπολύθησαν παρά των Αράβων 2 οικίαι εις το Ζευγολατίον Σίνας και μέρος μελίσσια.

Μεγαλειότατε δια τας απ’ αρχάς προς την πατρίδα πιστάς εκδουλεύσεις μου με ετίμησε η τότε Διοικ. Επιτροπή της Ελλάδος με τους βαθμούς ταξιαρχίας και χιλιαρχίας, τας οποίας πολλάκις διεύθυνον εις τας κατά καιρόν επιτροπάς αλλά εις μάτην. Έλαβον όμως δια μεν της Διοικήσεως Λακεδαίμονος το αργυρούν αριστείον τοις Ηρωϊκοίς Προμάχοις δια της από 25 Απριλ. 1838 και υπ’ αριθμ. 5761 διαταγής της επί των Στρατ. Β. Γραμματείας της Επικρατείας κατά συνέπειαν των από 20 Μαίου/1 Ιουνίου 1834 και 18/29 Σεπτεμβρίου 1835 υψ. Β. Διαταγμάτων. Δια  δε της τελευταίας επιτροπής της Μάνης βαθμολογίσθην υπολοχαγός της Β. Φάλαγγος και με αποδοχάς ανθυπολοχαγού, δια της από 21 Δεκ. 1837 και υπ’ αριθμ. 1085 κοινοποιήσεως του Ταγματάρχου κ. Φέδερ, κατά συνέπεια της από 1/13 Νοεμβρίου του αυτού έτους Υψ. Β. Αποφάσεως, αν και προηγουμένως χαρακτηρίσθην παρά της αυτής επιτροπής εις τον βαθμόν λοχαγού, αλλά μέχρι τούδε ουδεμίαν αποδοχήν έλαβον..”

                                       Πιστός υπήκοος της υ. Μεγαλειότητος

                                                   Σταμάτης Ροζάκης

Η γνήσια υπογραφή του αγωνιστή Σ. Ροζάκη

Ο αγωνιστής, που απεβίωσε το 1861, αναγνωρίστηκε μετά θάνατο, κατόπιν διαδοχικών αιτήσεων των κληρονόμων του προς την τότε επιτροπή κρίσεων (1865 και 1872) , ως οπλαρχηγός 5ης τάξεως, δηλαδή Λοχαγός.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Η οικογένεια Ροζάκη ή Ρόζου εκ του λατινικού rosso =κόκκινο έλκει καταγωγή από το χωριό Νύφι της Μάνης και υπάγεται στην πατριά των Βασιλιάνων. Στο χωριό διασώζονται και ερείπια του πύργου της.
2. Η οικογένεια Σταθάκου αποτελεί κλάδο της οικογένειας Ροζάκη, εξού και η από κοινού άμυνα του πύργου στην Δεσφίνα.

ΠΗΓΕΣ

-Προσωπικό αρχείο Δημητρίου Π. Μαριόλη, δικηγόρου – ιστορικού.

-ΓΑΚ, Αρχείο Οθωνικής Περιόδου του Υπ. Στρατιωτικών, Οργανισμός Φάλαγγος.

-Σταύρου Καπετανάκη, “Μανιάτες Αγωνιστές του 1821” (2005).

-“Λακωνικαί Σπουδαί”, περιοδικό σύγγραμμα της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών, τόμος Ε΄ (1980).

– Κ. Κάσση «Μοιρολόγια της μέσα Μάνης» τ. Β.

– Προσωπικές πληροφορίες και φωτογραφικό αρχείο Γιάννη Φ. Μιχαλακάκου

Όρμος Γνώσπη

Επιφάνεια Παραλίας: Όρμος/Βραχώδης

Χρώμα Νερού: Γαλάζιο/Πράσινο
Βάθος Θάλασσας: Βαθειά
Επιφάνεια Βυθού: Άμμος
Πρόσβαση: Αυτοκίνητο
Οργάνωση: Μικρή

Δίπλα στο χωριό Άγιος Νικόλαος στην Έξω Μάνη βρίσκεται ένας υπέροχος όρμος επάνω στα βράχια με πανέμορφα γαλαζοπράσινα νερά. Η πρόσβαση γίνεται από το χωριό του Αγίου Νικολάου.

Φτάνοντας συναντούμε μια πλατφόρμα ανάμεσα στα βράχια, στην άκρη της οποίας υπάρχει ένα σημείο με σκαλοπάτια κατάλληλο για βουτιές στα νερά του όρμου. Η επιστροφή στην πλακόστρωτη πλατφόρμα γίνεται με τη βοήθεια δύο σκαλών.

Αν και δεν αποτελεί προορισμό για ένα »συμβατικό» μπάνιο όπως θα λέγαμε ωστόσο είναι το ιδανικό μέρος για ηλιοθεραπεία, βουτιές και παιχνίδια. Γι’αυτό και συγκεντρώνει αρκετό κόσμο κατά την θερινή περίοδο, ο οποίος απολαμβάνει τον ήλιο και τα παιχνίδια στη θάλασσα μέσα σε ένα μαγευτικό τοπίο.

Κελεπουριάνοι (Άγιος Νικόλαος ή Σελίνιτσα)

Οικογένεια Κελεπούρη ή Κελεπουρέα

(Άγιος Νικόλαος ή Σελίνιτσα)

Η Μάνη καθ όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε καταφύγιο και οχυρό κάθε διωκόμενου από τις αρχές που αναζητούσε την ελευθερία. Ιδίως κατά την δεύτερη περίοδο της Τουρκοκρατίας, όπου αναγνωρίσθηκε και επίσημα πια η περιοχή ως αυτόνομη, κόσμος από κάθε γωνιά της Ελλαδικού χώρου μπορούσε να πάει να εγκατασταθεί ανεμπόδιστα. Κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη με την οικογένεια Κελεπουρέα ή Κελεπούρη του Αγίου Νικολάου της έξω Μάνης.

Πληροφορητές της οικογένειας αναφέρουν πως ο πρώτος πρόγονος τους που εγκαταστάθηκε στην Σελίνιτσα (Άγιο Νικόλαο) προερχόταν από την Κρήτη. Λεγόταν Κελεπουράκης. Μάλιστα φορούσε κρητική βράκα τα λεγόμενα ρασοβράκια. Παραμένει άγνωστο πότε έγινε αυτή η μετοίκηση. Το πιο πιθανό είναι μεταξύ 1770 – 1780. Αυτό διότι δεν έχουμε προηγούμενη καταγραφή τους σε καταλόγους της Ενετοκρατίας (φορολογικά κατάστιχα, οικονομικά κατάστιχα εμπορίας λαδιού ή βελανιδιού κ.ά.). Η παράδοση αυτή δεν είναι διόλου απίθανη. Η Κρήτη ήταν τόπος κοντινός και  πολλές φορές γίνονταν μετοικήσεις λόγω εξεγέρσεων ή περιόδων ταραχών.

Η Σελίνιτσα γύρω στα 1935

Ο παλαιότερος Κελεπούρης επισήμως, από την μελέτη των δημοτολογίων που έχουμε στην διάθεσή μας είναι ο Κωνσταντίνος Κελεπούρης. Γνωρίζουμε ότι ο γιος του Νικόλαος γεννήθηκε στα 1789. Είναι λοιπόν πιθανό να γεννήθηκε γύρω στα 1762. Διόλου απίθανο να είναι και αυτός που ήρθε από την Κρήτη στην Μάνη.

Το 1821 βρίσκει την οικογένεια Κελεπούρη ή Κελεπουρέα όπως καταγράφονταν στις επάλξεις. Συμμετείχαν ενεργά στις μάχες του απελευθερωτικού αγώνα. Έξι (6) μέλη της οικογένειας έλαβαν αριστείο από το ελληνικό κράτος για τις υπηρεσίες τους. Μάλιστα ένας από αυτούς ο Χρυσομάλλης Κελεπούρης έλαβε τιμητικά το αργυρούν αριστείο ως αξιωματικός. (το όνομα Χρυσομάλλης είναι βαπτιστικό και συνηθιζόταν στην περιοχή).  Να αναφέρουμε εδώ την εξής ιδιαιτερότητα. Αν και κάτοικοι της Μεσσηνιακής Μάνης για τα αριστεία τους πιστοποιήσεις δεν έδωσε κάποιος τοπικός οπλαρχηγός αλλά ο Νικόλαος Πιεράκος- Μαυρομιχάλης. Είναι πιθανό να εκστράτευαν με τους Μαυρομιχαλαίους και όχι με τους τοπικούς αρχηγούς. (π.χ. Χρηστέα). Δεν φαίνεται να είχαν κάποιο βαθμό κατά την επανάσταση.

Το 1847  καταγράφονται δώδεκα (12) αρσενικά μέλη στα δημοτολόγια της περιοχής. Το ιδιαίτερο για τα δεδομένα της Μάνης είναι ότι βρίσκονται διασκορπισμένα σε διάφορα χωριά του Λεύκτρου (Σελίνιτσα, Καστάνια, Πύργος, Πλάτσα, Νιοχώρι). Ο παράγοντας αυτός δεν έδινε την δύναμη στην οικογένεια να παίξει καθοριστικές δράσεις στον χώρο, δεδομένου ότι και ο αριθμός των ανδρών της δεν ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Μάλιστα προφορική παράδοση της οικογένειας λέει πως όταν γινόταν γεροντική (συμβούλιο των ανδρών) για να συγκεντρωθούν όλοι οι άνδρες της οικογένειας ύψωναν ένα κόκκινο πανί στο σπίτι του γεροντότερου Κελεπούρη στην Σελίνιτσα ώστε να το βλέπουν από τα γύρω χωριά τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Ο γεωγραφικός χώρος εξάπλωσης της οικογένειας

Το 1850 η οικογένεια εκδηλώνει την ισχύ της με τον διορισμό του Τζανέτου Κελεπούρη από το Νομιτσί γεννημένο το 1791 ως ενόρκου. Εδώ να αναφέρουμε πως ο ένορκος τότε ήταν έμμισθη και ιδιαίτερα τιμητική υπηρεσία και δεν αναλάμβανε ο καθένας τυχαία αυτό το πόστο. Μάλιστα έλαβε τελικώς και αυτός το αργυρό αριστείο.

Το 1871 καταγράφονται τέσσερεις (4) στο Νομιτσί δώδεκα (12) στον Πύργο δύο (2) στην Πλάτσα. Οι κοινότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι διαφοροποιημένες. Συνολικά δεκαοκτώ (18) μέλη αποτελούν έναν ικανό αριθμό ανδρών.

Από όσα ξέρουμε η οικογένεια Κελεπουρέα δεν διαχωρίστηκε σε περισσότερους κλάδους. Άλλωστε στην έξω Μάνη δεν συνηθιζόταν ο μεγάλος διακλαδισμός των γενεών.  Η οικογενειακή τους εκκλησία είναι ο Άγιος Παντελεήμονας που βρίσκεται λίγο έξω από την Σελίνιτσα ή Άγιο Νικόλαο. Είναι χτισμένη σε έναν καμπίσκο και αποτελεί νεότερη κατασκευή.

Κατά την διάρκεια της εθνικής αντίστασης η οικογένεια Κελεπουρέα είχε τα δικά της θύματα. Σε πέτρινη πλάκα (αναφοράς νεκρών) στο χωριό Σαιδόνα γράφει:

Κελεπούρη Ισμήνη του Ευαγγέλου

ΠΗΓΕΣ

–          Ε. Αλεξάκη «Τα γένη και οι οικογένειες στην παραδοσιακή κοινωνία της Μάνης»

–          Στ. Καπετανάκη « Αριστεία του 1821 σε Μανιάτες Αγωνιστές »

–          Κ. Κάσση « Άνθη της Πέτρας »

Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένα γραφικό ψαροχώρι της έξω Μάνης, 30 χλμ. νοτιοανατολικά της Καλαμάτας. Μέχρι το 1951 ονομαζόταν Σελίνιτσα και αποτελούσε όπως και σήμερα γνωστό αραξοβόλι για τις ψαρόβαρκες της περιοχής ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως ιχθυόσκαλα.

Είναι σχετικά νέο χωριό. Πρωτοκατοικήθηκε κατά την περίοδο 1830-1840. Χτισμένο ακριβώς δίπλα στην παραλία, σε μία από τις λίγες πεδινές περιοχές του Δήμου, ώθησε τους κατοίκους του να ασχοληθούν αποκλειστικά με το ψάρεμα και το εμπόριο, ανταλλάσοντας τα ψάρια με άλλα προϊόντα στα γειτονικά χωριά.

Το όνομα Σελίνιτσα  πηγάζει απο τη μικρή σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το: «Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη».

Σύμφωνα με την ιστορία όταν ο Πάρης με την Ωραία Ελένη αποφάσισαν να κλεφτούν κατέβηκαν από την Σπάρτη σε ένα μικρό λιμάνι του Αγίου Νικολάου ονομαζόμενο «Μόλσοβα», και έφυγαν για την Τροία.

Στο χωριό βρίσκεται μια μικρή γραφική παραλία με ψιλή άμμο, δίπλα στις εκβολές του Παμίσου ή ποτάμι της Μηλιάς, όπου υπήρχε η αρχαία Πέφνος και απέναντι της το νησάκι Πέφνος, τόπος γέννησης των Διόσκουρων.

Στο χωριό βρίσκονται επίσης δύο σημαντικές εκκλησίες, του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου.